Hubungan Politik Dengan
Agama
Sama ada agama samawi yang telah
diubah daripada ajaran para Rasul atau agama ciptaan manusia sendiri atau
ideologi politik ciptaan manusia, semuanya menegaskan
bahawa politik tidak ada hubungan sama sekali dengan agama. Ini
membawa maksud bahawa segala urusan agama adalah semata-mata agama sahaja tanpa
melibatkan urusan pentadbiran yakni politik. Oleh itu, dalam
urusan politik, manusia boleh mencipta dengan akal dan ilmu
sendiri tanpa bergantung kepada agama.
Adapun
teori politik ciptaan manusia pula tidak ada kaitan dengan
agama dan agama tidak boleh menguasainya. Ada juga kalangan yang
mengaitkan politik dengan agama tetapi secara dampaknya agama tidak
boleh mengatasi keputusan politik.
Bagi masyarakat Barat yang menganut
agama kristian, secara jelas mereka mengisytiharkan pegangan mereka kepada
fahaman yang dinamakan sekularisme yang memisahkan politik daripada
urusan agama, sehingga ada negara menjadikannya prinsip perlembagaan yang
dipertahankan.
Sebahagian mereka menidakkan agama
dalam perlembagaan dan ada yang mengumum agama rasmi ataupun agama
negara tetapi dengan kuasa yang terbatas. Maka lahirlah di kalangan mereka
ideologi dan teori politik yang jelas, samada mengharamkan
agama secara mutlak seperti komunisme yang didokong oleh Karl
Marx dan pengikutnya, atau membenarkan agama dianut secara bebas,
tetapi politik dibebaska daripada agama seperti yang diamalkan dalam
negara liberal demokrasi.
Apabila Barat menjadi kuasa besar
dunia, maka fahaman ini mempengaruhi masyarakat antarabangsa yang menganut
pelbagai agama. Malangnya, dalam kalangan umat Islam juga telah terpengaruh
dengannya samada secara jahil atau mencari jalan mudah untuk bebas daripada
tekanan politik globalisasi[1].
Negara Islam dan Negara Harb
Menurut sebahagian ulama, negara harb
ialah negara yang tidak dijalankan di dalamnya hukum hakam Islam dari segi
peribadatan dan politik ekoran kewujudannya adalah di luar lingkungan ketuanan
Islam. Ini termasuk juga mana-mana negara yang tidak berjalan di dalamnya
hukum-hakam Islam meskipun ianya berjiran dengan negara Islam.
Istilah negara harb juga
telah digunapakai ke atas negra kafir iaitu wujudnya peperangan antara negara
tersebut dengan negara Islam.[2]
Menurut Dr. Wahbah az-Zuhaili,
beliau menyatakan bahawa: “Daripada definisi kedua-dua negara ini, jelaslah
bahawa yang menjadi pegangan dalam perbezaan status sesebuah negara adalah
kewujudan kuasa dan aplikasi hukum-hakam. Apabila wujudnya kekuasaan Islam dan
hukum-hakamnya maka negara tersebut dikira sebagai negara Islam. Sebaliknya,
jika kekuasaan bukan Islam wujud serta hukum-hakam bukan Islam, maka negara
tersebut dikira sebagai negara harb.[3]
Kesimpulan berdasarkan kepada
pandangan Imam Muhammad bin al-Hasan yang mengatakan bahawa perkara yang perlu
diambil kira dalam menentukan sesebuah negara ialah kekuasaan serta kekuatan
dalam menzahirkan hukum.[4]
Satu perkara yang harus diberi
perhatian adalah maksud negara harb di sisi mazhab Hanafi. Yang mana ianya
tidak terimplikasi melainkan negara tersebut menyerang orang Islam secara
terang-terangan. Secara mudahnya, adanya kemungkinan untuk berlaku peperangan
itu sudah menunjukkan negara itu merupakan negara harb dengan
sendirinya.[5]
Jumhur ulama mazhab Maliki dan
mazhab Syafi’e mengambil kira bahawa tertegaknya syiar-syiar Islam itu
merupakan satu elemen penting bagi menjadikan sesebuah negara itu sebagai
negara Islam atua tidak. Apabila terdapat halangan bagi syiar Islam tertegak dan
hilangnya kekuasaan orang Islam maka sesebuah negara itu juga dikategorikan
sebagai negara harb.[6]
[1]
Ibid, hlm. 19-20.
[2] Al-Mausu’ah
al-Fiqhiyyah al-Muyassarah, jil.1, hlm. 150.
[3]
Indahnya Politik Cara Islam, hlm.38.
[4] Syarh
as-Sair al-Kabir, jil. 4, hlm. 8-10.
[5]
Indahnya Politik Cara Islam, hlm. 39.
[6]
Az-Zuhaili, Wahbah Mustafa, Atsar al-Harb fi Fiqh al-Islami, Damsyik,
Darul Fikr, cetakan: 3, 1983, hlm: 173-174.
